Diagnostyka

Kolonoskopia

Kolonoskopia

W ramach Pracowni Endoskopowej wykonujemy badania:

• Kolonoskopia na skierowanie lekarza rodzinnego lub innego specjalisty. - Badanie refundowane przez NFZ

Pracownia endoskopowa wyposażona jest w najnowszej generacji sprzęt do wykonywania gastroskopii tradycyjnej i przeznosowej, oraz kolonoskopii z polipektomią (również w znieczuleniu) z możliwością wykonania pełnej diagnostyki histopatologicznej

W Pracowni endoskopowej przyjmują:

• specjalista chorób wewnętrznych, specjalista gastroenterolog

Lek. med. specjalista chorób wewnętrznych, specjalista gastroenterolog Wojciech Kosikowski

• dr n. medycznych, specjalista chorób wewnętrznych

Dr n. med. specjalista chirurg Paweł Bury

• dr n. medycznych, specjalista chorób wewnętrznych

Dr n. med. specjalista chorób wewnętrznych, gastroenterolog Łukasz Wolański

• specjalista chorób wewnętrznych gastrolog

Lek. med. specjalista chorób wewnętrznych, gastrolog Piotr Majcher

• specjalista chirurg

Lek. med. specjalista chirurg Włodzimierz Kostrzewa

 

Kolonoskopia jest badaniem, które polega na wprowadzeniu specjalnego wziernika (kolonoskopu) przez odbyt do odbytnicy, a następnie do dalszych części jelita grubego aż do kątnicy. Celem zabiegu jest optyczna ocena śluzówki tej części przewodu pokarmowego oraz, jeśli istnieje taka potrzeba, pobranie wycinków do badania histopatologicznego ze znalezionych tam zmian. W wypadku stwierdzenia krwawienia z tej części przewodu pokarmowego wykonuje się próbę endoskopowego opanowania krwawienia. W przypadku znalezienia polipów należy je usunąć za pomocą pętli diatermicznej. W trakcie badania istnieje możliwość podania drogą dożylną środków przeciwbólowych i/lub uspokajających.

W trakcie kolonoskopii pomimo zachowania zasad sztuki medycznej rzadko możliwe jest wystąpienie następujących powikłań:

• perforacja jelita
• zapalenie otrzewnej
• krwotok z przewodu pokarmowego lub krwotok do jamy otrzewnej (np. po usunięciu polipów)
• omdlenie w trakcie zabiegu w mechanizmie odruchowym, inne powikłania ze strony układu sercowo- naczyniowego oraz oddechowego
• chociaż wszystkie zabiegi wykonywane są sprzętem jednorazowego użytku lub sprzętem poddawanym każdorazowo dezynfekcji i/lub sterylizacji, nie można całkowicie wykluczyć możliwości zarażenia wirusami zapalenia wątroby (m.in. HBV i HCV) lub innymi drobnoustrojami
• część z ww. powikłań może wymagać operacyjnego otwarcia jamy brzusznej lub klatki piersiowej, przetoczenia krwi i osocza oraz intensywnej resuscytacji krążeniowo- oddechowej
• niekiedy wystąpić mogą powikłania, których nie sposób przewidzieć, np. reakcja uczuleniowa na lek znieczulający lub środki dezynfekcyjne (od wysypki skórnej, swędzenia, po wstrząs anafilaktyczny)
• ponieważ część z tych powikłań jest poważna to mogą się one, wyjątkowo rzadko, zakończyć zgonem.

Do pobrania:

• Formularz z informacją i zgodą na kolonoskopię
• Przygotowanie do kolonoskopii
• Informacja dla pacjenta dotycząca zachowania po zabiegu endoskopowym i ewentualnym otrzymaniu analgosedacji

W celu zminimalizowania możliwych powikłań po badaniach endoskopowych (gastroskopii/kolonoskopii) pragniemy zwrócić Państwa uwagę na objawy, które mogą pojawić się po w/w badaniach.

Objawy, które nie muszą być następstwem powikłań po wykonanym badaniu to:

• niewielkie wzdęcie brzucha (spowodowane podawaniem powietrza do przewodu pokarmowego w trakcie badania),
• śladowe ilości krwi z kiszki stolcowej (możliwy efekt pobierania wycinków w trakcie kolonoskopii lub otarcia śluzówki jamy ustnej podczas gastroskopii),
• przemijające zdrętwienie gardła (efekt znieczulenia miejscowego gardła),
• senność, zawroty głowy (po znieczuleniu dożylnym) .

Powyższe objawy nie powinny być powodem niepokoju z Państwa strony.

W przypadku zaistnienia objawów niepożądanych takich jak:

• silny ból brzucha,
• wymioty (wymioty z krwią),
• gorączka,
• napięte, bolesne powłoki brzuszne,
• obfite krwawienie z kiszki stolcowej,
• spadek ciśnienia tętniczego,
• skóra zlana potem,

należy pilnie zgłosić się do lekarza endoskopisty, lekarza rodzinnego lub lekarza Izby Przyjęć najbliższego szpitala.

Podczas wykonywania badań endoskopowych, zarówno gastroskopii jak i kolonoskopii istnieje możliwość/niekiedy konieczność zastosowania analgosedacji, czyli formy znieczulenia polegającej na jednoczesnym zastosowaniu leków o działaniu uspokajającym i nasennym. Zastosowanie znieczulenia w niektórych przypadkach znacznie poprawia warunki badania zarówno dla pacjenta jak i lekarza. Decyzję o znieczuleniu podejmuje lekarz i wiąże się ona z założeniem dostępu do żyły/wenflonu oraz podaniem dożylnym leków.

Pacjent, u którego zastosowano znieczulenie zobowiązany jest w okresie 24 godzin po badaniu nie podejmować działań mogących stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa własnego jak i innych osób:

• na badanie należy zgłosić się z opiekunem, celem bezpiecznego powrotu do domu,
• nie należy prowadzić pojazdów mechanicznych,
• nie należy obsługiwać maszyn ciężkich i urządzeń precyzyjnych,
• nie należy podpisywać ważnych dokumentów, np. umów, kontraktów, itp. (leki powodują niepamięć wsteczną),
• nie należy spożywać alkoholu przed i po badaniu.

Kapsułka endoskopowa

Kapsułka endoskopowa

Proponujemy Państwu nowatorski, nieinwazyjny, bezpieczny i przyjazny dla pacjenta sposób przeprowadzenia badania endoskopowego - kapsułkę endoskopową.

W wielu przypadkach, z przyczyn anatomicznych i technicznych istnieją obszary jelita cienkiego, gdzie typowym gastroskopem lub kolonoskopem nie ma możliwości przeprowadzenia badania i prawidłowego zdiagnozowania. W takich sytuacjach z pomocą przychodzi badanie najnowocześniejszą metodą - kapsułką endoskopową, czyli zminiaturyzowaną kamerą z nadajnikiem radiowym.

Przed badaniem lekarz informuje pacjenta o przebiegu badania. Badanie kapsułką rozpoczyna się od przyczepienia na brzuchu pacjenta elektrod i połaczeniu ich z umieszczonym na pasku rejestratorem. Wtedy pacjent otrzymuje do połknięcia kapsułkę wielkości 11x24mm i rozpoczyna się dwunastogodzinne badanie, podczas którego chory może wykonywać zwykłe codzienne czynności. Naturalne ruchy robaczkowe (perystaltyczne) łatwo i bezboleśnie przesuwają kapsułkę MicroCam przez przewód pokarmowy. Miniaturowa kamera umieszczona wewnątrz kapsułki wykonuje 3 zdjęcia na sekundę. Kapsułka przesuwa się w przewodzie pokarmowym, a po kilkunastu godzinach jest wydalana z organizmu.

Dozwolona jest normalna codzienna aktywność z wyjątkiem ciężkiej i wyczerpującej pracy (ćwiczenia, podnoszenie ciężarów, itp.).
Należy unikać pomieszczeń z rezonansem magnetycznym (MRI), radiowych wieży transmisyjnych, kocy elektrycznych, itp. Bezpiecznie można korzystać z radia, zestawu audio oraz telefonów komórkowych.
Aby nie zakłócić badania należy trzymać się z daleka od innych pacjentów, u których także trwa badanie kapsułką endoskopową.

Poniżej do porania ulotki opisujące metodę i przebieg badania:

• Nowatorska kapsuła endoskopowa.
• MicroCam - przygotowanie pacjenta.

Laboratorium

Laboratorium

Punkt poboru materiału do badań czynny jest od poniedziałku do piątku w godzinach 7:00 - 9:30.

Dzięki współpracy z NZOZ "Dilab" świadczenia diagnostyczne z zakresu:

• Badania podstawowe i biochemiczne
• Badania kału
• Diagnostyka choroby wieńcowej i chorób serca
• Diagnostyka cukrzycy
• Diagnostyka chorób nowotworowych
• Hormony płciowe i inne badania ginekologiczne
• Diagnostyka chorób tarczycy
• Diagnostyka osteoporozy i zaburzeń kostnych
• Alergologia
• Immunoglobuliny, składniki dopełniacza i inne enzymy
• Infekcje
• Autoimmunologia
• Diagnostyka anemii
• Toksykologia - narkotyki
• Mikrobiologia
• Toksykologia - leki
• Serologia
• Toksykologia - alkohole i inne substancje
• Markery odczynów zapalnych i chorób reumatologicznych
• Ustalenie ojcostwa oraz diagnostyka chorób genetycznych

Wyniki wydawane są od poniedziałku do piątku w godzinach 10:00 - 11:00.

Więcej informacji można uzyskać pod nr telefonu 15 8723 099, bądź na stronach internetowych NZOZ Dilab.

Badanie USG

Badanie USG

USG to nieinwazyjne badanie diagnostyczne, pozwalające na dokładną ocenę narządów. Ultradźwięki wykorzystywane w tej metodzie mają bardzo szerokie zastosowanie w medycynie. USG można powtarzać wielokrotnie u tej samej osoby a dzięki badaniu lekarz może odpowiednio wcześnie wykryć zmiany chorobowe i patologiczne w narządach wewnętrznych. Ultrasonografię wykonuje się przy diagnozowaniu schorzeń z większości specjalizacji medycznych. Jest to również podstawowe badanie obrazowe u pacjentek w ciąży.

Badania realizowane w NZOZ "Zdrowie":

• USG brzucha,
• USG serca,
• USG tarczycy (możliwa biopsja),
• USG ginekologiczne,
• USG Doppler,
• USG żył,
• USG prostaty,
• TRUS (usg prostaty przezodbytnicze),
• USG jąder,
• USG bioderek dziecięcych.

Sprawdź, jak przygotować sie do badania:

• Przygotowanie do USG przezodbytnicze gruczołu krokowego
• Przygotowanie do USG jamy brzusznej i układu moczowego

Pracownia RTG

Badanie RTG

PRACOWANIA RENTGENOWSKA

UWAGA: Kobiety ciężarne nie powinny się prześwietlać ze względu na dobro dziecka

RTG - technika obrazowania wykorzystująca promieniowanie rentgenowskie (promieniowanie X).

Często stosowana w medycynie, głównie w diagnostyce układu kostnego. Metoda ta wykorzystuje cechę ciała ludzkiego do pochłaniania przenikliwego promieniowania rtg. Przechodzące przez ciało promieniowanie powoduje zaczernienie kliszy fotograficznej. Tkanka kostna wykazuje znacznie większą zdolność absorpcji (pochłaniania) promieniowania niż otaczające ją tkanki miękkie, dzięki czemu widoczna jest na kliszy jako miejsce niezaczernione.

Ze względu na pochłanianie promieniowania przez organizm konieczne jest skierowanie przez lekarza rodzinnego.W celu lepszego zobrazowania niektórych struktur stosuje się środki kontrastujące, popularnie zwane kontrastami.

 Pracownia jest czynna:

• Poniedziałek: 8³⁰ - 12⁰⁰; 15⁰⁰ - 18⁰⁰
• Wtorek: 8³⁰ - 12⁰⁰; 15⁰⁰ - 18⁰⁰
• Środa: 15⁰⁰ - 18⁰⁰
• Czwartek: 8³⁰ - 12⁰⁰; 15⁰⁰ - 18⁰⁰
• Piątek: 8¹⁵ - 12⁰⁰

 

Manometria anorektalna

Manometria anorektalna

Manometria anorektalna: badanie wysokospecjalistycznym, czynnościowe kanału odbytu wykonywanym w gastroenterologii, proktologii oraz do oceny wszystkich patologii odbytu przy pomocy urządzenia zwanego sfinktomanometrem (urządzenie rejestruje i przetwarza dane uzyskane z sondy które są wysyłane do komputera z odpowiednim oprogramowaniem do zapisu analizy i wyników).

Sposób wykonania badania: pacjentowi leżącemu na lewym boku, ze zgiętymi kończynami wprowadzana jest sonda przez odbyt. Sonda posmarowana jest żelem o lekkim działaniu znieczulającym. Pacjent wykonuje odpowiednio testy diagnostyczne służące ocenie ciśnień zwieraczy zewnętrznego i wewnętrznego odbytu, czynności motorycznej odbytu, czucia trzewnego, prawidłowości łuków odruchowych. Pacjent może obserwować na ekranie komputera wykres obrazujący czynnośc zwieraczy odbytu.

Sposób przygotowania: Badanie jest miarodajne u pacjentów bez zalegających mas kałowych w odbytnicy. Przed badaniem pacjent musi wypróżnić się. W dniu badania pacjent obowiązkowo musi wykonać w warunkach domowych dwie lewatywy ENEMA w aptece bez recepty.

Jeżeli badanie jest zaplanowane na godziny poranne to pierwszą lewatywę należy wykonać wieczorem dnia poprzedzającego badanie, natomiast drugą na dwie godziny przed badaniem.

W przypadku gdy badanie ma się odbyć w godzinach popołudniowych, wówczas pierwszą lewatywę należy wykonać rano, a drugą na dwie godziny przed zaplanowanym badaniem.

Wskazania do badania:

• zaparcia (diagnostyka przyczyn i oceny aparatu zwieraczowego),
• nietrzymania stolca (diagnostyka przyczyn i oceny aparatu zwieraczowego),
• wypadanie odbytnicy,
• podejrzenie choroby Hirschprunga u dzieci i młodzieży,
• po zabiegach na jelicie grubym przed odtworzeniem ciągłości przewodu pokarmowego
• przed planowymi rekonstrukcjami i zabiegami okolicy odbytu, choroba Crohna z przetokami okołoodbytnicznymi

 

Uroflowmetria

Uroflowmetria

Uroflowmetria (badanie cewkowego przepływu moczu)

Badanie to pozwala na dokładne określenie rodzaju zaburzeń będących przyczyną nieprawidłowości w opróżnianiu pęcherza moczowego.

Wskazaniem do badania są zaburzenia w oddawaniu moczu (mikcji) typu częstomocz, nagłe parcie na mocz, oddawanie moczu w kilku porcjach, a także zaleganie moczu po mikcji, nietrzymanie moczu, uchyłki (uwypuklenie w kształcie kieszonki lub workowate) pęcherza moczowego itp. Badanie przepływu cewkowego ocenia szybkość oddawania moczu, jego ilość oddawaną w ciągu sekundy oraz całkowitą objętość mikcji.

Przygotowanie do badania

Lekarz może poprosić o odstawienie przyjmowanych leków na pewien czas, aby nie zaburzały wyniku testu. Nie wolno oddawać moczu na 2 godziny przed badaniem oraz zwiększyć spożycie płynów, tak aby mieć dużą objętość moczu. Nie ma ryzyka powikłań związanych z badaniem.

Wyniki

Test ten jest użyteczny w ocenie układu moczowego oraz w wykrywaniu utrudnień w odpływie moczu z pęcherza moczowego. Wartości prawidłowe zależą od wieku i płci i kształtują się następująco:

• od 4 do 7 lat - średnia prędkość przepływu wynosi dla chłopców i dziewczynek 10 ml/s
• od 8 do 13 lat - średnia prędkość przepływu wynosi dla chłopców 12ml/s, a dziewczynek 15 ml/s
• od 14 do 45 lat - średnia prędkość przepływu wynosi dla mężczyzn 21 ml/s, a kobiet 18 ml/s
• od 45 do 65 lat - średnia prędkość przepływu wynosi dla mężczyzn 12 ml/s, a kobiet 15 ml/s
• od 66 do 80 lat - średnia prędkość przepływu wynosi dla mężczyzn 9 ml/s, a kobiet 10 ml/s

Wyniki nieprawidłowe

Zwiększenie przepływu moczu, może być spowodowane zmniejszonym oporem strumienia moczu mięśnie okrężne pęcherza, które normalnie regulują przepływ moczu, jeżeli są osłabione, lub zaburzona jest ich czynność mogą spowodować obniżenie przepływu moczu i doprowadzić do nietrzymania moczu (moczenia się) jeżeli obniżony jest przepływ moczu, przyczyną może być przeszkoda w odpływie moczu (np. kamień).

Echo serca

Echo serca

CZEMU SŁUŻY BADANIE? 

Badanie to umożliwia w sposób nieinwazyjny ocenę struktur anatomicznych serca. Pozwala ocenić ruch mięśnia sercowego i zastawek wewnątrzsercowych, a także przepływ krwi w obrębie przedsionków i komór serca, dużych naczyń krwionośnych (aorta, żyły główne, tętnica i żyły płucne) oraz naczyń wieńcowych. Informacje te uzyskuje się dzięki zastosowaniu różnych systemów echokardiograficznych (echokardiografia jedno-, dwuwymiarowa, dopplerowska).

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA

Choroba niedokrwienna serca (choroba wieńcowa, zawał mięśnia sercowego). W niektórych przypadkach wykonuje się dodatkowo echektrokardiografię podczas próby wysiłkowej lub po podaniu środków farmakologicznych.

• Wady serca wrodzone i nabyte.
• Zapalenie mięśnia sercowego.
• Bakteryjne zapalenie wsierdzia.
• Choroby mięśnia sercowego.
• Nadciśnienie tętnicze.
• Choroba zakrzepowo-zatorowa.
• Zaburzenia rytmu serca.
• Choroby osierdzia (np. płyn w jamie osierdzia, tamponada serca).
• Choroby naczyń (np. tętniak aorty).
• Choroby sercowo-płucne (nadciśnienie płucne, zatorowość płucna).
• Zaburzenia czynnościowe i anatomiczne serca płodu - echokardiografia płodowa.
• Inne (urazy serca, nowotwory serca).

Badanie jest wykonywane na zlecenie lekarza

OPIS BADANIA

Pacjent do badania układa się w pozycji na wznak lub na lewym boku z nieznacznie uniesioną górną połową ciała (Ryc.1-6). Lekarz wykonujący badanie przykłada głowicę echokardiograficzną do ciała pacjenta w kilku określonych miejscach: koniuszek serca, lewa lub prawa okolica przymostkowa dołek podsercowy i dołek jarzmowy oraz rzadziej okolica przykręgosłupowa, pod- i nadobojczykowa. Dla uzyskania obrazu o lepszej jakości miejsca przyłożenia głowicy pokrywa się specjalną substancją, zwykle w postaci żelu.

Badanie trwa zwykle od kilkunastu do kilkudziesięciu minut

Echokardiografia jednowymiarowa

Pozwala na uzyskanie przekroju serca tylko w jednej wybranej płaszczyźnie serca. Obecnie praktycznie nie używa się aparatów spełniających tylko tę funkcję .

Echokardiografia dwuwymiarowa

Umożliwia uzyskanie obrazu narządów w dwóch płaszczyznach. Stosowane powszechnie aparaty echokardiograficzne umożliwiają jednoczesną prezentację jedno- i dwuwymiarową. Oceny obrazu dokonuje się zarówno w ruchu, jak i też po jego zatrzymaniu na monitorze w dowolnie wybranej fazie cyklu pracy serca. Po zatrzymaniu obrazu można dokonać pomiaru na przykład grubości ścian serca czy wielkości poszczególnych jam serca. Systemy komputerowe zastosowane we współczesnych aparatach echokardiograficznych pozwalają również ocenić parametry takie jak kurczliwość mięśnia sercowego czy objętość krwi wyrzucanej z lewej komory podczas skurczu.

Echokardiografia dopplerowska

Metoda oparta jest na rejestracji przepływu krwi w jamach serca i naczyniach krwionośnych. Zmiany prędkości przepływu krwi zarejestrowane są w postaci tzw. spektrum dopplerowskiego. Powstały zapis poddaje się dalszej analizie matematycznej przy użyciu komputera, który stanowi integralną część echokardiografu. Uzyskane parametry umożliwiają między innymi ocenę przecieków wewnątrzsercowych we wrodzonych wadach serca, a także stopień zwężenia czy niedomykalności zastawek wewnątrzsercowych. Znacznym ułatwieniem wykonania badania jest obrazowanie w kolorach zmian prędkości przepływu krwi (tzw. echo " kolor-Doppler"), co umożliwiają aparaty najnowszej generacji. Echokardiografia dopplerowska w połączeniu z jedno- i dwuwymiarową pozwala na pełniejszą ocenę czynności serca. Większość używanych obecnie aparatów posiada możliwość jednoczesnego zastosowania powyższych systemów echokardiograficznych.

Holter RR

Holter RR

Badanie polega na rejestracji ciśnienia tętniczego w ciągu całej doby, najczęściej w dzień co 15 minut, w nocy co 30 minut. Przez cały czas badania pacjent nosi aparat pomiaru ciśnienia na pasku i mankiet założony na ramię.

Cel badania:

• ocena ciśnienia w czasie normalnej aktywności codziennej,
• ocena skuteczności leczenia i wyeliminowanie zjawiska tzw. "nadciśnienia białego fartucha" tzn. podwyższonego ciśnienia występującego tylko w czasie wizyty u lekarza.

To badanie można wykonać w domu pacjenta przez pielęgniarki środowiskowe na zlecenie lekarza.

Próba wysiłkowa

Test wysiłkowy na bieżni ruchomej

Próba wysiłkowa (test wysiłkowy EKG) na bieżni ruchomej to badanie pozwalające na wykrycie wszelkiego rodzaju zmian czynności elektrycznej serca pojawiających się w podczas wysiłku. To najlepsze nieinwazyjne badanie wykonywane:

• przy podejrzeniu choroby wieńcowej,
• po zawale serca,
• po zabiegu rozszerzania zwężonych tętnic wieńcowych za pomocą balonu lub założeniu sprężynki rozszerzającej chorą tętnicę (tzw. stent), aby ocenić, czy nastąpiła poprawa ukrwienia serca, po operacji serca (by-pass), aby ocenić, czy nastąpiła poprawa ukrwienia serca,
• w celu oceny wydolności fizycznej osób zdrowych, np. u sportowców, osób wykonujących zawód strażaka, policjanta.

Test wysiłkowy EKG jest badaniem nieinwazyjnym i może być powtarzane wielokrotnie.

Wykonywane jest u pacjentów w każdym wieku. Zaleca się powstrzymanie od palenia papierosów, jedzenia, picia na około 4 godziny przed testem (ważne jest również aby założyć wygodne buty i strój). Przed badaniem należy poinformować lekarza wykonującego badanie o aktualnie przyjmowanych lekach, przebytych chorobach serca, miażdżycy zarostowej kończyn dolnych. W dniu badania pacjenci przyjmujący na stałe leki powinni przyjąć codzienną dawkę - chyba, że lekarz kierujący na badanie zdecyduje inaczej.

Badanie przeprowadzane jest w odpowiednio wyposażonym gabinecie w obecności lekarza. Przed rozpoczęciem próby wysiłkowej wykonywane jest EKG. Przed badaniem konieczne jest wygolenie włosów i odtłuszczenie skóry alkoholem lub benzyną, następnie w ściśle określony sposób na klatkę piersiową naklejane są elektrody do EKG oraz zakładany jest mankiet do mierzenia ciśnienia.

Test rozpoczyna się od powolnego spacerowania na bieżni. Badanie trwa zwykle 7-14 minut, czas badania zależy od wydolności fizycznej badanego oraz wielu innych parametrów ocenianych przez lekarza wykonującego badanie.

W trakcie testu u osób chorych mogą pojawić objawy niedokrwienia lub niewydolności serca:

• bóle w klatce piersiowej,
• duszność,
• zawroty głowy,

ustępują one jednak po zakończeniu badania, należy o nich poinformować prowadzącego badanie lekarza.

Po badaniu wskazany jest kilkunastominutowy odpoczynek w poczekalni przed gabinetem. Test wysiłkowy EKG to jedno z wielu badań, które ukazuje zmiany zachodzące w czasie wysiłku, nie występujące w spoczynkowym badaniu EKG.

W wybranych przypadkach przeprowadza się test wysiłkowy na tzw. cycloergometrze, czyli tzw. „rowerku stacjonarnym".

Spirometria

Spirometria

Spirometria – rodzaj badania medycznego, podczas którego mierzy się objętości i pojemności płuc oraz przepływy powietrza znajdującego się w płucach i oskrzelach w różnych fazach cyklu oddechowego. Spirometria ma na celu określenie rezerw wentylacyjnych układu oddechowego. Badanie wykonuje się przy pomocy urządzenia zwanego spirometrem.

Spirometria jest niezbędna do rozpoznania i kontroli efektów leczenia częstych chorób układu oddechowego: astmy i POChP.

CZEMU SŁUŻY BADANIE?

Badanie służy ocenie wydolności oddechowej człowieka. Badanie spirometryczne ma określić pojemność zawartych w płucach gazów i dać informację o sprawności wentylacyjnej układu oddechowego. Ma ono także za zadanie określenie szybkości i objętości wymiany gazowej w płucach.

WSKAZANIA DO WYKONANIA BADANIA

• Choroby układu oddechowego.
• Operacje na miąższu płucnym.
• Monitorowanie leczenia chorób płuc.
• Badanie jest wykonywane na zlecenie lekarza

SPOSÓB PRZYGOTOWANIA DO BADANIA

Nie ma specjalnych zaleceń. Nie ma bezwzględnej konieczności wykonywania wcześniej innych badań.

OPIS BADANIA

W czasie badania pacjent oddycha poprzez ustnik połączony specjalną rurką z aparatem spirometrycznym . Często pacjentowi zakłada się odpowiedni zacisk na nos, który zapewnia, że powietrze oddechowe w całości przechodzi przez ustnik. Przed przystąpieniem do właściwych pomiarów spirometrycznych chory powinien wykonać kilka głębokich oddechów. Kolejna czynność to wzięcie bardzo głębokiego wdechu i po przyłożeniu szczelnie ustnika do ust, jak najszybsze wydmuchnięcie do aparatu całego zapasu powietrza zawartego w płucach. Dalsze ruchy oddechowe wykonywane są zgodnie z poleceniami osoby wykonującej badanie.

W czasie wykonywania pomiarów na ekranie monitora spirografu wyświetlają się wartości poszczególnych parametrów, m.in. VC - pojemność życiowa, FEV - nasilona objętość wydechowa pierwszosekundowa. Pierwsza z nich obrazuje pojemność płuc w czasie głębokiego wdechu, druga - objętość powietrza wydychanego w czasie maksymalnie nasilonego i szybkiego wydechu (obie te wartości obrazują pośrednio możliwości adaptacji oddechowej chorego po usunięciu płuca). W badaniu bronchospirometrycznym właściwe pomiary spirometryczne są poprzedzone bronchoskopią (patrz "Bronchoskopia"). Próbę wysiłkową przeprowadza się wykonując pomiary u pacjenta w ruchu na ergometrze rowerowym lub ruchomej bieżni. W próbie farmakologicznej badany przyjmuje poprzez wdychanie (wziewnie) lek, w próbie prowokacyjnej domniemany alergen, a następnie wykonuje się pomiary spirometryczne.

Wynik badania przekazywany jest w formie opisu z podaniem wartości liczbowych badanych parametrów, niekiedy z dołączonymi wykresami.

Badanie trwa zwykle kilka minut